اين محوطه به صورت تپهاى باستانى به ابعاد 85×87 متر و ارتفاع حداكثر 2 متر غربىترين محوطهاى است كه بين سرگاه و نوآباد شهرستان مهر قرار دارد. آثار معمارى گچ و سنگ در اكثر بخشهاى آن به ويژه بخش شرقى در سطح تپه مشاهده مىشود. آثار سفالى اين تپه نيز همانند ساير تپهها دچار تغيير شده، اما آن چه امروزه در سطح اين تپه مشاهده مىشود، آثار سفالهاى دورههاى تاريخى و قرون اوليه اسلامى است. هر چند كه تكههايى از سفالهاى دوره متأخر نيز در اين محل مشاهده مىشود، اما به نظر مىرسد بناى اين تپه، تپهاى تاريخى است.
در ضلع شرقى اين تپه، قطعه سنگى شياردار شبيه ساقههاى نخلى شكل در پايه آتشدان امامزاده حاصل علامرودشت به دست آمده كه ابعاد تقريبى آن در حدود 15×10 سانتىمتر است. اين بخش كه به صورت يك برگ پهن از ساقههاى نخلى شكل پايه آتشدان امامزاده حاصل است، احتمالاً پايهاى از آتشدانى بوده كه در اين محل وجود داشته و تخريب شده و تنها بخش كوچكى از آن باقى مانده است.علاوه بر آثار دوره پيش از اسلام و آثار سفالهاى لعابدار دوره اسلامى، در سطح اين تپه، دو سنگ صندوقچهاى مزيّن به خطوط ثلث وجود دارد كه در حال تخريب است. به نظر مىرسد از اين محل در دوره متأخر اسلامى براى قبرستان استفاده شده است. اين محوطه چهارگوش كه در حدود يك هكتار وسعت دارد، يكى از مهمترين محوطههاى دوره تاريخى و اسلامى است. آثار سفالهاى لعابدار قرون اوليه اسلامى اين محوطه شباهت زيادى با آثار دوره اسلامى سيراف دارد.اين محوطه در تاريخ 11/6/1382 با شماره 9816 در فهرست آثار ملى به ثبت رسيده است.
منابع: بررسى آثار دشت‌های پس‌کرانه‌ای خلیج فارس: دارالمیزان و گله‌دار، لامرد، علا مرودشت، مصیب امیری، شیراز، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری فارس و دانشنامه فارس، 1384، ص 15.
کوروش کمالي سروستاني
وب سایت دانشنامه فارس راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد. طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری
