اين تنگ درهاى است ميان كوه باباكوهى شيراز در مغرب و چهل مقام در مشرق كه راه اصلی شيراز به اصفهان از میان آن مىگذرد. اين تنگه كه هم اينك شاهراه پيوند شيراز و شمال استان فارس است، به جهت اعجاب ناظرين به هنگام ديدن مناظر بديع شيراز و ذكر «الله‌اكبر»، بدين نام معروف شده است.اين تنگه داراى شيب تندى بوده و آب بارانهاى شديد زمستانى، از كوههاى اطراف بدان وارد مىشده چنان كه موجب پيدايش درهاى عميق در ضلع شرقى اين كوه گرديد. اين دره تا سال 1365 هم چنان وجود داشت، اما پس از آن به دليل خطرات طبيعى اين دره، آن را هموار نمودند و بر سطح آن بولوارى دو طرفه ساختند.اين تنگه در گذشته عرضى به اندازه دروازه قرآن داشته، در واقع دروازه قرآن بين دو كوه كاملا محصور بوده، اما به علت ازدياد عبور و مرور وسايط نقليه، خيابان عريضتر شده چنان كه هم‌اينك بلوار عريضى در كنار دروازه ايجاد شده و قسمتى كه پيش از اين محل عبور و مرور وسايل نقليه بود (دروازه قرآن) به پيادهرو تبديل شده است.اين تنگه از ابتدا به عنوان تفرجگاهى مورد توجه قرار مىگرفت، هم اينك نيز پس از تغييرات ايجاد شده در اين منطقه، به عنوان تفرجگاه مورد توجه است. در اطراف اين تنگ، دروازه قرآن، مقبره خواجوى كرمانى، تكيه مشرقى، گهواره ديد، آب‌ركناباد و آب زنگى و هفت رواق به سبك معمارى تخت‌جمشيد وجود دارد.
منابع: آثار عجم، فرصتالدوله شيرازى، انتشارات بامداد، 1362، ج 2، ص 798 / بناهاى تاريخى و آثار هنرى جلگه شيراز، علىنقى بهروزى، انتشارات اداره كل فرهنگ و هنر استان فارس، 1349، ص 82 / تاريخ بافت قديمى شيراز، كرامتاللّه افسر، انتشارات انجمن آثار ملى، تهران، 1353، ص 281 / دايرة المعارف بناهاى تاريخى ايران در دوره اسلامى، بناهاى آرامگاهى، ويرايش محمدمهدى عقابى، پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامى، 1376، ص 41، 98، 544 / سفرنامه دیالافوآ در زمان قاجاریه، ترجمه فره‌وشی، کتاب‌فروشی خیام، تهران، 1361، ص 404 / شيراز در گذشته و حال، حسن امداد، اتحاديه مطبوعاتى فارس، ص 179/شيراز شهر گل و بلبل، على محمدى، انتشارات تخت جمشيد، شيراز، 1378، ص 46.
وب سایت دانشنامه فارس راه اندازی شده در سال ٬۱۳۸۵ کلیه حقوق این سایت محفوظ و متعلق به موسسه دانشنامه فارس می باشد. طراحی و راه اندازی سایت توسط محمد حسن اشک زری
